آفتاب مهتاب

نمیدونم من تغییر کردم یا بقیه. جدیداً افرادی رو که مدتهاست ازشون بی خبر بودم رو دوباره که میبینم انگار یه آدمِ جدید میبینم. انگار تا یه سنی فقط بخشی ار شخصیت آدمها رو میدیدم. یه ابعادی رو نمیدیدم. تا 21-22 سالگی خیلی خیلی کم پیش میومد آدمی به نظر "بد" و "منفی" جلوه کنه. ولی اخیراً... به خصوص اونایی که برام خیلی مهم و با ارزش بودن رو وقتی الآنشون رو میبینم فقط حسرت میخورم که اون آدمی که اون همه برای من بی عیب و نقص و بزرگ بود چقدر معمولی شده. چطور توی این مدت کم تونسته این همه عوض بشه. بعد بلافاصله ذهنم میره این سمت که احتمالاً من این بخش از وجودش رو ندیده بودم. یکی از دلایلی که دوست داشتم بیشتر از 21-22 سالگیم رو هیچ وقت تجربه نمیکردم همینه. روز به روز چشم و گوشم بازتر میشه و زوایایی از دنیا و آدمها رو میبینم که دوست ندارم. قبلاً همه چی برام خیلی ساده بود. هر حرفی رو میشنیدم فکر میکردم واقعا همینه که شنیدم، باور نمیکردم که پشت هر حرف میتونه هزار لایه ی پنهان باشه. آدمها رو نمیشناسم. با همه غریبه ام. جوون مرگ شدن شاید اتفاق خوشآیندی نباشه ولی وقتی سِیرِ زندگی بعضیها رو میبینم که هرچی میگذره چطور تغییر میکنن میبینم شاید جوون از دنیا رفتن خودش یه نعمت خیلی بزرگ باشه. خدایا... ناشکری نمیکنم ها. بابتِ عمری که بهم دادی، فرصتهایی که دادی، بابتِ نعمتِ نفس کشیدن حتی اگه سخت بره و بیاد، بابتِ این دنیا که حتماً خیلی قشنگ و ارزشمنده ولی من با همش غریبه ام. دوست ندارم زمان بگذره و همین طور بیشتر و بیشتر از این دنیا بدونم و بفهمم. میخوام همون سادگی بچگیم رو داشته باشم. نمیخوام بیشتر از این بزرگ بشم و به چم و خمِ این دنیا عادت کنم. میشه؟

- وقتی فکر میکنم که دیگه قراره چیا از این دنیا و آدمهاش یاد بگیرم فقط میترسم. یه ترسِ خیلی عظیم که هیچ وقت تجربه نکرده بودم. از این دنیا میترسم. از خودم هم میترسم.

- عنوان هم...