یه حسِ غریبی دارم. شاید هر آدمی یه جایی از زندگی فکر کنه راهشو گم کرده یا خودش رو نمیشناسه، ولی برای من این حس خیلی عمیق تره. مثلِ معلق بودن. مثلِ روی لبه ی شمشیر راه رفتن، یه عدم تعادلِ همیشگی. جوری که فکر میکنی هیچ گذشته ای نداشتی و آینده هم به هیچ وجه برات روشن نیست. انگار پرت شده باشم توی فضا و فراموشی هم گرفته باشم. سکوت، تعلیق، نا اطمینانی و امکان وقوع هر اتفاق غیرقابل پیشبینی.
بعد از بیست و شش سال و اندی زندگی توی این دنیا که کم کم داره میشه بیست و هفت سال، هنوز مثلِ یه کودک با اتفاقهای اطرافم برخورد میکنم. حتی مثلِ یه نوزاد که همه چی توی این دنیا براش جدیده، چشمهام مدام بازه و دارم سعی میکنم بفهمم ولی انگار نمیفهمم!
دو راه برای خودم فرض کردم و خودم و بقیه رو توی این دو راه تصور میکنم. بعد کافیه یکی دو مورد از صفاتِ رهروانِ یک راه بین رهروانِ راهِ دیگه دیده بشه! قیامت میشه دیگه. به چنان شک و شبهه ای میرسم که نگو. مدام به خودم میگم مگه خودت به طور مطلق به یک راه ایمان داری و داری مسیرت رو صاف و مستقیم میری که از بقیه همچین انتظاری داری؟
جالب تر اینجاست که وقتی به عده ای برمیخورم که به اصطلاح میانه رو اند و کم و بیش از ویژگی های هر دو گروه رو دارند اول بی نهایت تعجب میکنم و بعد میگم نه، این راهی که اینا میرن راه نیست!
نمیدونم چرا اصرار دارم یه دستورِ کارِ آماده باشه که صفر تا صد مطابق اون پیش برم و ذره ای هم تخطی نکنم. انگار نمیخوام انسان بودنِ خودم رو قبول کنم. اصرار دارم فرشته باشم! بی عیب و نقص! فقط بدیش اینه که چون نمیتونم بی خطا بمونم، در نتیجه راهِ آسون تر رو انتخاب میکنم. بد بودن!
وصف حالِ گذشته ام رو بخوام با اشعار بیان کنم میشه اینکه:
"بیست هزار آرزو بود مرا پیش از این * در هوسش خود نماند هیچ امانی مرا"
و وصفِ حالِ این روزهام:
"از خرده گیری روزِ حساب آزادم * ورق سیاه چنان کرده ام که نتوان خواند!"
- جزئی نگری و وسواس بیش از حد و احتمالاً کمالگرایی میتونه ریشه ی این تفکراتم باشه. هرچی که هست آشفتگیِ ذهنی زیادی رو به همراه داشته که دیوونم کرده!! :)
+ آرامشم آرزوست...
