روزِ ازدواج

به خاطرِ مناسبتِ امروز، تقریباً همه جا صحبت از ازدواجه. زوج های جوون از آشناییشون میگن، یکی از لحظه ای میگه که قند تو دلش آب شده وقتی همسرش بهش پیشنهاد ازدواج داده ولی به روی خودش نیاورده و تازه داره این حسش رو بیان میکنه و آقا هم هیچ واکنشی نشون نمیده! صحبت راجع به ازدواج حضرت علی(ع) و خانم فاطمه زهرا(س) هم هست. اینکه وقتی پیامبر(ص) با حضرت علی(ع) صحبت کردن ایشون گفتند: "من که چیزی ندارم..." و بعد از ازدواج وقتی پیامبر(ص) به خونه ی دخترشون سر میزنن و از حضرت علی(ع) میپرسند که فاطمه(س) چطور همسری هست؟ ایشون میفرمایند: "بهترین همراه برای بندگیِ خدا..."

اینکه حضرتِ علی(ع) در کارهای خونه به همسرشون کمک میکردند با اینکه حضرت فاطمه(س) کنیز داشتند، به کَل کَل های همیشگیِ خانم ها و آقایون ربطی نداره، بلکه فقط یه کلمه است: "عشق". اینکه بگیم مردی که صبح تا شب به خاطرِ خانواده اش میره سرکار و خسته میاد خونه خودش یعنی عشق و باید توی خونه همه چی براش آماده باشه و دیگه وقت و توانی برای کمک در خونه نداره و غیره و غیره نشون میده اصلِ مطلب رو نفهمیدیم. اصلِ مطلب سادگیه. وقتی از ازدواج و جهیزیه و مهریه تا خونه و لوازمش و خورد و خوراک و همه ی انتظاراتی که از هم داریم ساده باشه دیگه نیازی به چندشغله بودن و خسته به خونه رسیدن نیست که در نتیجه اش بخواهیم فقط برای هم تکلیف تعیین کنیم. اون وقته که لحظه به لحظه ی زندگی میشه عشق. چه نون و پنیر بخوریم چه کباب، کیف میکنیم. فقط کنار هم بودن میشه بزرگترین تفریح دنیا. نگاه کردن به هم میشه دورترین سفر. اصلاً میشه عبادت. حالا فکر کن امروزِ روز به یکی بگی من هیچ جشن و مراسمی برای عقد و عروسی و غیره نمیخوام. به احتمالِ زیاد جوری نگاهت میکنه که به وجود خودت شک میکنی! دیگه به باقی حرفها نمیرسه!

این حرفها خیلی قشنگه. خیلی خیلی قشنگ. ولی آخرش همش حرفه. من خیلی دورم از این انسانهای بزرگ. خیلی خیلی دور. من توی همون قدم اول موندم. نه میتونم کسی رو دوست داشته باشم و نه میخوام کسی دوستم داشته باشه.