اجر

میگن اجر داره. میگن خدا صبر میده. میگن چی کار میشه کرد؟

مشکلی که هیچکس حتی برای چند دقیقه قادر به تحملش نیست رو میذاری روی دوشِ کسی که ضعیفه خیلی ضعیف حتی دربرابرِ مشکلات خیلی ساده تر. انصافه؟ برای من خدا نیستی؟ برای من معجزه نمیکنی؟ من حق زندگی ندارم؟ من آرامش نمیخوام؟ من آرزوهای بزرگ نداشتم؟ من با همه ی سختی هایی که میتونست بارها و بارها هرکسی رو از پا بندازه یه عمر دووم نیاوردم؟ همین جایی که هستم کمه؟ کی میتونست با شرایط من تا همین سن و به همین شرایط برسه؟ من نمیتونستم خودخواه باشم؟ نمیتونستم برم دنبال آرزوهام؟ برم دنبال ساختن دنیا؟ اونجوری که محبوب تر هم بودم تا الان... برای چی وایستادم نمیدونم...

نمیخوام اون اجری رو که با عذاب باشه، که امتحانی باشه برای اصولی که اگه نباشن دیگه اعتقاد به اجر هم نیست. نمیخوام این دور باطل به هیچ کجا رو... میخوام خودخواه باشم. میخوام زندگی کنم. یه زندگی معمولی مثل همه آدما... نمیخوام صبور باشم...