الآن فهمیدم "بیان" علاوه بر امکانات مفصلی که داره، اجازه میده نظرات ارسالی برای دیگران رو هم ویرایش کنیم. چه خفن! ولی اصلاً اینجور امکانات رو دوست ندارم. حتی وقتی ادیت تلگرام هم اضافه شد با وجود کاربردهای مثبتی که میتونه داشته باشه حس خوبی نداشتم و هنوز هم 99 درصد موارد فقط برای ویرایش املایی و انشایی ازش استفاده میکنم. حتی همین هم نبود اتفاقی نمی افتاد. اینکه بشه هرچی گفتی رو تبدیل کنی به هیچی، یه حس عدم اطمینان میاره. اون وقت عادت میکنیم و فکر میکنیم تو دنیای واقعی هم هر حرفی زدیم و هر رفتاری داشتیم قابل ویرایشه! اون وقت یادمون میره که اثر حرف ها، همیشه با حذف کردن و ویرایش کردن و شکلک کم و زیاد کردن، از بین نمیرن. شاید اصلاً ندونیم دلی که شکست، ادیت بشو نیست. البته که در فضای مجازی نباید هم دنبال اطمینان بود. در همین رابطه امروز یه مقاله و یک کتاب پیدا کردم راجع به گفتگوی چهره به چهره که چقدر کمرنگ شده توی این عصر سرعت و تکنولوژی. اسم کتاب: Reclaiming Conversation: The Power of Talk in a Digital Age. حالا اینکه حتما باید به نوع نگاه و تفکر نویسنده توجه بشه جای خود داره ولی اسم کتاب و خلاصه اش به نظر جالب میومد. مثلاً جایی گفته بود که وجود گوشی همراه حتی با فاصله ی چند متری از محلی که دو نفر دارند رو در رو صحبت میکنند میتونه باعث بشه موضوع گفتگو تغییر جهت پیدا کنه. و اصلاً این روزها گفتگوی رو در رو کم یاب شده.
من که اونقدر کتابِ نخونده دارم که نمیدونم کی برسم به این کتاب، اون هم زبان اصلی! :) خدا عمری بده ما زودتر برگردیم به دوران کتابخون بودنمون که گاهی میشد هفته ای 2-3 تا کتاب میخوندیم! الآن یک کتاب تا چند هفته نیمه کاره میمونه. :( نظرتون چیه به فضای مجازی لعنت بفرستیم؟! :)
پی نوشت: همین دو پست قبلی که گفتم از شادیهام بگم، باعث شد خودم رو چشم بزنم! همین یک ساعت پیش یه خبر نسبتاً بدی رو شنیدم که امیدوارم آخرش ختم به خیر بشه. دعا بفرمایید لطفاً خیلی زیاد. الهی هیچکس بد نبینه.
